Powroty … powroty …

Tak, tak … po długiej nieobecności wróciłam. Do najdroższego memu sercu partnera będącego przy mnie na dobre i na złe oraz do mojego rytmu dnia. Zatem i wracam do regularnego pisania bloga.

Pobyt w Polsce był pełen zarówno szczęśliwych, dobrych chwil radujących serce, jak i takich, które przynosiły smutek, troski, czy też negatywne odczucia. Jednakże najważniejsze, że był to czas owocnie spędzony z najbliższymi, którzy w tym momencie potrzebowali obecności drugiej osoby. Dla których mogłam być oparciem choć na czas mojego pobytu. Przeciągnął się on do ponad dwóch miesięcy. To był także czas radosnych spotkań z przyjaciółmi, rodziną, znajomymi oraz kolegami. Także okres wojaży po Polsce, naszej pięknej krainie, podczas których odwiedziłyśmy wraz z siostrą i siostrzenicą wiele dotąd mi znanych, ale i tych nie odwiedzanych wcześniej miejsc. To był dobry czas.

Jednakże kiedy zbliżał się czas wyjazdu i powrotu do domu, czyli do Wietnamu i Hanoi, w którym obecnie mieszkamy, czułam się szczęśliwa. Wybierałam się w drogę powrotną nie bez obaw. I po części potwierdziły się one. Dotarłam cała i zdrowa do celu podróży, choć nie bez przeszkód po drodze. Jednakże w tym samym czasie, gdy ja byłam wysoko w chmurach odszedł z ziemskiego świata mój najdroższy, najwspanialszy Dziadziuś, który jest mi i mojemu mężowi bardzo bliski. To, jak symbol. Ja gdzieś tam w przestworzach otoczona chmurami, a mój Dziadziuś, czyli jego duszyczka wędrowała do nieba. Nasze relacje zawsze były niezwykłe a i pożegnanie wyjątkowe. Dziadziuś to nasze Słoneczko, które na zawsze pozostanie w naszych sercach i wspomnieniach. Stąd nasze powitanie z mężem było z jednej strony radosne, a z drugiej wypełnione smutkiem. Jednakże dzięki temu, że byliśmy już razem, mogliśmy nasz ból i tęsknotę przeżyć wspólnie. Byliśmy dla siebie oparciem w tym momencie, jak i w wielu innych dotychczas.

Jakże istotne jest słowo ,,razem,,. Dla nas, dla mnie i mojego partnera co najmniej od kilku lat niesie najważniejsze przesłanie, że cokolwiek przeżyliśmy lub co będzie w przyszłości chcemy doświadczać razem, dzieląc radości, tęsknoty i smutki każdego dnia wspólnie. Powroty do siebie, nawet gdy rozstajemy się na kilka godzin, czy też miesiąc, a może dwa, są dla nas radością i pragnieniem, aby być razem. To jesteśmy my i nasz styl życia, który zgodnie pielęgnujemy.

,,Nasz dom jest tam, gdzie nasze serca.

Nasz dom jest tam, gdzie jesteśmy razem.,,

Tak, jak wróciłam do mojego męża, życia codziennego w Hanoi, tak i po poukładaniu się sama ze sobą wracam do pisania bloga. Zachęcam Was do pozostania ze mną, moimi wpisami i przygodami zarówno związanymi z podróżami, jak i kulinariami, wspomnieniami i sprawami dotyczącymi dnia codziennego, których niemało obecnie doświadczam w Hanoi i Wietnamie, w którym mam ogromną przyjemność obecnie żyć.

Życzę Wam Moje Drogie Czytelniczki i Drodzy Czytelnicy przyjemnej lektury z moim blogiem i wszystkiego tego, co najpiękniejsze i najlepsze na najbliższy czas.